Όταν ο απολυμένος σκοτώνει την οικογένειά του.

Διαβάζοντας την είδηση το λιγότερο που κάνεις είναι να την ξαναδιαβάσεις θεωρώντας ότι μάλλον διάβασες λάθος. Η είδηση λέει:
«Ο Ερβιν Λουπόε, στη γειτονία Γουίλμιγκτον του Λος Άντζελες, σκότωσε τη γυναίκα και τα πέντε παιδιά του (από 2 έως 8 χρόνων) και αυτοκτόνησε αφήνοντας ένα γράμμα που εξηγούσε ότι δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μετά την απόλυση του (και των δύο συζύγων) από το Ιατρικό Κέντρο όπου εργάζονταν ως επιστημονικό προσωπικό.»
Όταν συνειδητοποιείς τι έχει γίνει, αρχίζεις να ψάχνεις τις αιτίες που μπορεί να οδήγησαν έναν άνθρωπο να κάνει αυτή την πράξη. Προσπαθείς να μπεις στο μυαλό του, στο μυαλό ενός μορφωμένου ανθρώπου, να νιώσεις τι μπορεί να στριφογύριζε μέσα του. Δεν μπορείς, δεν γίνετε, είναι ασύλληπτο. Η μόνη εξήγηση βρίσκετε στην οικονομική κατάσταση του, αφού στο σημείωμα που άφησε, εκφράζει την απελπισία του για το μέλλον της οικογένειάς του.
Καταλήγεις στη μόνη αιτία που προκαλεί αυτή τη ‘‘κατάσταση’’, στην αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος, στο ‘‘αμερικάνικο όνειρο’’ που έγινε ‘‘αμερικάνικος εφιάλτης’’ και σιγά-σιγά και ευρωπαϊκό, αφού τα τελευταία χρόνια το ίδιο κάλπικο ‘‘όνειρο’’ πλασάρετε και στην Ευρώπη ακόμα κι από αυτούς που λένε ότι είναι ‘‘αριστεροί’’ πουλώντας την σαν ‘‘Ευρώπη των λαών’’.
Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού εκφράζεται κάθε μέρα πολύμορφα σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Οι εργαζόμενοι θύματα της καπιταλιστικής κρίσης όλο και αυξάνονται, με τις απολύσεις να γίνονται «χιονοστιβάδα». Το κεφάλαιο τρομοκρατεί τους εργαζόμενους με απολύσεις για να μειώσει το μεροκάματο τους, γιατί έχουν μειωθεί τα κέρδη του.
Η καπιταλιστική κρίση που καλπάζει στον υπόλοιπο κόσμο δεν είναι μακριά από την δική μας ‘‘πόρτα’’ έχει αρχίσει να την χτυπάει όλο και πιο δυνατά.
Η τραγωδία που συνέβη χτες στις ΗΠΑ έρχεται να προστεθεί στα τελευταία περιστατικά αυτοκτονιών από την απόγνωση και πρέπει να γίνει το ξυπνητήρι για το λαό. Ένα ξυπνητήρι που πρέπει να μας στείλει στην μόνη ‘‘δουλειά’’ την αντίσταση, την διεκδίκηση, την απαίτηση να απολαμβάνουμε την υπεραξία που παράγουμε και όχι για να γυρίσουμε πλευρό και να συνεχίσουμε τον ‘‘μακάριο ύπνο’’ του απολιτίκ που μας έχουν σφηνώσει στο μυαλό μας οι κατ επάγγελμα εξουσιαστές μας.
Μην θεωρείς ότι δεν είναι δικό σου πρόβλημα, γιατί είναι και δικό σου.