Σιγά το …..συμβάν!!!

Μόνο με αυτό τον τίτλο μπορεί κάποιος να περιγράψει με λίγες λέξεις, την αδιαφορία του πολιτικού κόσμου της πόλης και όχι μόνο, για την βεβήλωση του αγάλματος της ΕΠΟΝίτισσας Ηρώς Κωνσταντοπούλου.
Όμως πώς να περιγράψεις με λίγες λέξεις ένα γεγονός τέτοιου μεγέθους, που έγινε στην πόλη μας; Πως μπορείς να "κλείσεις" έτσι με την αδιαφορία(;), ανικανότητα(;), ικανοποίηση(;) της συμπεριφοράς τους; Πως μπορείς να μην αισθανθείς τουλάχιστον αγανάκτηση για όλους αυτούς που έχουν λόγους να θυμούνται τους νεκρούς τους; Πως μπορείς να μην αγανακτείς με αυτούς που λένε πως δεν θέλουν να θυμούνται τους "θύτες" προγόνους τους και "τιμούν" τους ήρωες της αντίστασης.

Έψαξα σε όλο τον ηλεκτρονικό τύπο της πόλης να βρω (να βεβαιωθώ είναι το σωστότερο), έστω μια αναφορά για την βέβηλη πράξη των απογόνων, των συνεργατών των Γερμανών κατακτητών και ηθικών δολοφόνων της Ηρώς και δυστυχώς δεν είδα ούτε μια μικρή αναφορά. Έψαξα στον αστικό τύπο να βρω έστω και μια γραμμή για το γεγονός, μάταιος κόπος. Συνέχισα να ψάχνω στις κομματικές εφημερίδες, ελπίζοντας στο ανέλπιστο και επιβεβαιώθηκα.

ΠΟΥΘΕΝΑ!!!!

Εκτός από εκεί που ήμουν σίγουρος (απόλυτη σιγουριά που έχω αποκτήσει τα τελευταία 5-6 χρόνια τουλάχιστον), στον Ριζοσπάστη στην σελίδα 8 στις 22/8/2009. Μόνο οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, λοιπόν και ο Ριζοσπάστης θυμούνται ότι κάποιοι έδωσαν το αίμα τους για να αντισταθούν στους φασίστες – ιμπεριαλιστές Γερμανο-Ιταλούς και ντόπιους δοσίλογους φασίστες.
Μόνο αυτοί που ακόμα αντιστέκονται στους, ίδιους εχθρούς, καπιταλιστές – ιμπεριαλιστές, οι υπόλοιποι όχι μόνο τους έχουν ξεχάσει αλλά συμπράττουν στην σημερινή αντικομμουνιστική επίθεση και διαστρέβλωση της ιστορίας που προσπαθεί να δημιουργήσει τέτοιου είδους ανθρωποειδή, σαν αυτά που βεβηλώνουν τους πραγματικούς ήρωες, λερώνοντας τα μνημεία τους με τα σύμβολα του ναζισμού.
Δεν περίμενα βέβαια από την ευαίσθητη "Δημοτική Αρχή" μέσω του γραφείου τύπου(!) να βγάλει ανακοίνωση, σαν αυτές που βγάζει για την κάθε λογής "αντιπαράθεση" με τους "αντιπάλους" διεκδικητές του "Δημαρχιακού θώκου", όπως δεν περίμενα από τους ευαίσθητους "Σοσιαλιστές" της Δ.Ο. Ηλιούπολης να "σηκώσουν" τους "τόνους" για ένα τέτοιο θέμα αλλά και από τους "αριστερούς" της "ανθρώπινης πόλης" να θυμηθούν να "φωνάξουν" όπως κάνουν στα δημοτικά συμβούλια για ψήλου πήδημα (μην βγάλετε τώρα είναι χειρότερα πιστέψτε με).
Περιμένω όμως τις φιέστες που θα στήσουν μαζί και φέτος, οι απόγονοι "θυτών και θυμάτων" για να "τιμήσουν" την Ηρώ Κωνσταντοπούλου στις 27 Σεπτέμβρη στο άγαλμα της Ηρώς που είναι στημένο στην αρχή της ομώνυμης οδού.
Περιμένω τους πρωτεργάτες και υποστηρικτές της αντικομμουνιστικής υστερίας να "υμνούν" την ηρωίδα βγάζοντας "πύρινους" λόγους γεμάτους με επαίνους για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία της

ΥΓ: Με την ευκαιρία πως βλέπει ο Δήμος την αλλαγή ονομασίας της οδού Κοτζιά με ένα όνομα ενός ακόμα αντιστασιακού, μιας και στο συγκεκριμένο σημείο δημιουργείτε ένα ανακόλουθο σχήμα με δύο δρόμους που φέρουν τα ονόματα δύο αντιστασιακών και ανάμεσά τους, ενός συνεργάτη των στρατευμάτων κατοχής (ηθικού δολοφόνου δηλαδή της δολοφονίας της Ηρώς) και υμνητή τόσο του Μουσολίνι όσο και του Χίτλερ ενώ ως δήμαρχος Αθήνας υποδέχτηκε τον Γιόζεφ Γκαίμπελς το 1936, ενώ σε ομιλία του είπε τα παρακάτω αποσπάσματα:

"Εις την Ιταλίαν δημιουργείται, εδημιουργήθη ήδη, νέος τύπος ανθρώπου, νέος την αντίληψιν, τους προσανατολισμούς του, τον προορισμόν του, αλλ' ιδίως νέος ως προς την επίγνωσιν καθηκόντων και υποχρεώσεων. Εκεί δεν υφίσταται Δικτατορία υπό την στενήν έννοιαν ή υπό την έννοιαν, ήν προσέλαβεν ενταύθα η Δικτατορία. Δεν ασκείται βία υλική, αλλά πειθώ. Δεν εκβιάζεται το άτομον, αλλά μόνον του το άτομον υποβάλλεται, μόνον του προσαρμόζεται εις το δημιουργηθέν περιβάλλον, μόνον του εισέρχεται εις το πλαίσιον όπερ εχάραξε το Κράτος. Πας εντός πλαισίου αισθάνεται την άνεσιν και την θαλπωρήν, πας εκτός αυτού, μοιραίως, στερείται των καταπληκτικών πλεονεκτημάτων".

"Τα παιδάκια, μετά την λήξιν των μαθημάτων, με επικεφαλής ανά τάξιν τον κοσμήτορα μαθητήν, με παράγγελμα διδόμενον παρ' αυτού, «έν δύο» συντεταγμένα, σημειώνω ιδιαιτέρως πειθαρχημένα, και με ύφος σοβαρότατον, φθάνουν προ της εξωθύρας όπου αναμένει ο γονεύς. Εκεί μετά το παράγγελμα: Χαιρετισμόν εις τον Ντούτσε, την ύψωσιν της δεξιάς εις Ρωμαϊκόν χαιρετισμόν και την αναφώνησιν «α Νόι - Δικός μας» λύουν τους ζυγούς και παραλαμβάνονται από την άλλην ωργανωμένην κρατικήν δύναμιν, την οικογένειαν".
"Η Κυριακή δεν είναι ημέρα σχόλης και παιδικής αταξίας. Είναι ημέρα γυμνασίων, Αγώνων, εκδρομών. Πάντοτε όμως εις ομάδας πειθαρχούσας, με νέους έχοντας τεταμένον το πρόσωπον προς το μέλλον, πιστεύοντας εις εαυτούς, εις τον εμπνευστήν των, εις το Κράτος".
"Ο Ιταλός ήλλαξε νοοτροπίαν, χαρακτήρα, αντίληψιν περί του προορισμού του ατόμου εν τη νεωτάτη κοινωνία και πολιτεία, ήν διεμόρφωσεν ο Φασισμός, ήν ενεπνεύσθη και ενέπνευσεν η προσωπικότης του Μπενίτο Μουσολίνι".

Εκτός κι αν η ονομασία του συγκεκριμένου δρόμου είναι για να τιμηθεί ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΤΖΙΑΣ (1921 - 1979) Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής, θεωρείται ως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, αφού πολύ νωρίς τον κέρδισε η λογοτεχνία και το ΚΚΕ.
Επαγγελματικά, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και την επιμέλεια εκδόσεων, συνεργαζόμενος με εφημερίδες, μεταξύ των οποίων ο «Ανεξάρτητος Τύπος», η «Δημοκρατική Αλλαγή» και η προδικτατορική «Αυγή». Από το 1967, έζησε στην ΕΣΣΔ, όπου και πέθανε.
Αν πρόκειται γι αυτόν τότε καλά θα κάνετε να βάλετε κάτω από τις πινακίδες και μια μικρότερη που να αναφέρει ποιος είναι ο τιμώμενος.